Osoby cieszące się idealnie dobrym wzrokiem powinny widzieć obiekty oddalone o ponad 60 m. U pacjentów z krótkowzrocznością dystans ten jest znacznie mniejszy – w zależności od stopnia wady, widziane na odległość obiekty i przedmioty stają się zamazane i niewyraźne. Przedmioty znajdujące się blisko są widziane ostro i wyraźnie.
Przyczyny krótkowzroczności
Promienie świetlne przenikają przez rogówkę oka, źrenicę, soczewkę oraz ciałko szkliste i trafiają na siatkówkę, która przylega do tylnej ściany gałki ocznej. Soczewka załamuje promienie świetlne kierując je wprost na ogniskową znajdującą się na siatkówce. W ten sposób powstaje obraz.
W zdrowym oku, promienie świetlne są ogniskowane na tzw. dołku środkowym (najbardziej czułym na światło miejscu siatkówki), dzięki czemu powstający na siatkówce obraz jest ostry i wyraźny. Przy krótkowzroczności promienie świetlne skupiają się przed siatkówką, co daje obraz zamazany.
Objawy krótkowzroczności
Obraz przedmiotów znajdujących się w oddali jest zamazany, natomiast widzianych z bliska – ostry i wyraźny.
Leczenie krótkowzroczności
Korekta tej wady polega na przesunięciu ogniskowej promieni do tyłu w kierunku siatkówki. Leczenie tego typu wady wzroku jest możliwe dzięki okularom oraz soczewkom kontaktowym.
Co można zrobić samemu?
Nie istnieją konkretne środki zapobiegające krótkowzroczności. Jest to, bowiem uwarunkowana genetycznie wada (zwłaszcza, gdy rodzice również byli krótkowzroczni), wynikająca z wrodzonych anomalii oka lub rozwijająca się z upływem czasu.
Kiedy należy zgłosić się do lekarza?
Gdy pojawiają się pierwsze oznaki osłabienia wzroku. U dzieci, badanie mające na celu wykrycie wad wzroku jest przeprowadzane kilkakrotnie i przewidziane w ramach powszechnych badań profilaktycznych. Dzięki wykryciu wad wzroku, już u małych dzieci można rozpocząć leczenie korekcyjne.
Jak postąpi lekarz?
Przeprowadzi badanie wzroku, na podstawie którego dobierze odpowiednie szkła okularowe, albo soczewki kontaktowe. W przypadkach daleko posuniętej krótkowzroczności można przeprowadzić zabieg operacyjny. Polega on albo na skróceniu odległości między soczewką oka a siatkówką, albo na odkształceniu rogówki.
Przebieg choroby
Klinicznie krótkowzroczność dzieli się na małą (do 4,0 D), średnią (do 8,0 D) i dużą (powyżej 8,0 D). Wyróżnia się również krótkowzroczność osiową oraz refrakcyjną. W pierwszym przypadku oś jest zbyt długa, a układ optyczny prawidłowy. Natomiast w drugim układ optyczny załamuje promienie świetlne zbyt silnie, a oś gałki jest prawidłowa. Oba rodzaje mogą występować jednocześnie.
Istnieje również krótkowzroczność postępująca u dzieci. Wada pojawia się u dzieci w wieku szkolnym, pogłębia się w wieku dojrzewania i zatrzymuje wraz z końcem okresu wzrostu. Bardzo rzadko wada ta stopniowo się pogłębia również po okresie dojrzewania prowadząc nieraz do zmian w obrębie siatkówki.
Krótkowzroczność u osób starszych
Rozpowszechniony jest, niesłuszny zresztą pogląd, że krótkowzroczność cofa się u ludzi w starszym wieku, a to dzięki następującej u nich dalekowzroczności. Tylko osoby, u których wada jest naprawdę niewielka, mogą później czytać bez okularów, ale do dali ciągle ich potrzebują.
