Niezwykła pobudliwość systemu nerwowego może prowadzić u dzieci do napadów padaczkowych. Wyładowania elektryczne w mózgu wywołują napady drgawek, którym często towarzyszą zaburzenia świadomości. Ataki jednak mogą pozostawać niezauważalne. Im szybciej choroba zostanie rozpoznana, tym większe są szanse na ograniczenie skutków choroby, ponieważ przy każdym ataku ginie pewna ilość komórek mózgowych.
Pierwsze ataki mogą pojawić się między 3 a 8 miesiącem życia. U niemowląt napady mogą mieć postać nagłych skurczów, powodujących zgięcie się w pół, przypominające skłon. Rodzice niekiedy biorą ten objaw za atak kolki jelitowej. Może pojawić się skurcz mięśni twarzy, drżenie rąk i nóg.
Od 2 do 5 roku życia typowy jest syndrom Lennoxa. Dzieci nagle przewracają się zachowując pełną świadomość, zaraz jednak się podnoszą. Niekiedy upadek poprzedzają silne drgawki. Często między 7 a 12 rokiem życia dochodzi do krótkotrwałej utraty świadomości, najczęściej po porannym przebudzeniu się albo jeszcze przed południem. Dziecko najczęściej przez mniej niż jedną minutę jest nieobecne i nie reaguje na to, co się do niego mówi.
Z początkiem 14 roku życia pojawiają się tak zwane petit mal – napady podczas których dziecko całkowicie zachowuje świadomość albo jest lekko odurzone. Nagle podrzuca ono ramiona do góry i wzdryga się, tak jakby nagle się czegoś przestraszyło.
Unikać bodźców wyzwalających
Wyładowania w mózgu często następują po zadziałaniu określonego, ale trudnego do ustalenia bodźca. Rodzice powinni dokładnie obserwować dziecko, aby móc potem unikać sytuacji wywołujących napad. Najbardziej znane czynniki mogące wywołać atak to: zbyt mało lub nadmiar snu, nagłe, silne światło, np. fotograficznej lampy błyskowej, niekiedy także oglądanie telewizji, zwłaszcza w ciemnym pomieszczeniu.
Co należy zrobić?
Relacje między dzieckiem chorym na padaczkę a rodzicami są często nieprawidłowe, niekiedy trudno jest im zaakceptować chorobę dziecka. W takich przypadkach dobrym rozwiązaniem może być psychoterapia całej rodziny. Rodzice powinni porozmawiać z lekarzami lub psychologiem i szukać wsparcia także wśród innych rodziców dzieci chorych na padaczkę.
Przedszkole i szkoła
Dzieci chore na padaczkę przebiegającą bez szczególnych komplikacji rozwijają się tak samo jak inne dzieci, bez zaburzeń inteligencji. Małe dzieci mogą więc być przyjęte do przedszkola. Wychowawca musi być jednak poinformowany o chorobie dziecka i należy udzielić mu dokładnych instrukcji postępowania w razie napadu.
Ponad 85% wszystkich dzieci cierpiących na padaczkę chodzi, o ile nie ma innych przeciwwskazań, do zwykłych szkół. Powinny one móc liczyć na wsparcie ze strony lekarza szkolnego, pedagoga i nauczycieli. Trzeba pamiętać, że zmęczenie i niemożność skoncentrowania się są często skutkami ubocznego działania leków antypadaczkowych.
Placówki specjalne
Jeżeli dziecko wykazuje zaburzenia rozwoju umysłowego, zachowania lub inteligencji, może uczęszczać do szkoły specjalnej. Może to być publiczna szkoła specjalna albo szkoła zwykła z klasami integracyjnymi, gdzie razem uczą się dzieci o normalnym i zaburzonym rozwoju.