× Portal pełni rolę zaplecza SEO i treści na nim są treściami sponsorowanymi. Informacje znajdujące się na portalu nie są poradami medycznymi. Aby zasięgnąć porady medycznej, należy skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu lub specjalistą.
Narządy płciowe

Pochwica

Pochwica oznacza mimowolny skurcz mięśni pochwy. Skurcz mięśni pochwy i miednicy może być reakcją na bodźce odbierane podczas prób wejścia do pochwy i wystąpić w czasie stosunku lub badania ginekologicznego.

Przyczyny pochwicy

Przyczyny pochwicy tkwią z reguły w psychice pacjentki. Reakcje takie stwierdza się u kobiet, które na przykład nie akceptują swojej kobiecości lub mają negatywny stosunek do seksualności swojego ciała. Źródłem takich reakcji mogą być bolesne przeżycia z przeszłości, na przykład gwałt lub negatywne doświadczenia związane z pierwszymi kontaktami seksualnymi. Pewną rolę odgrywać mogą również obawy przed niepożądaną ciążą, zwłaszcza jeśli kobieta ma za sobą poronienie lub ciężki poród. Po porodzie niektóre kobiety obawiają się, że rana po nacięciu krocza mogłaby się odnowić podczas stosunku. Pochwica może występować również wtedy, gdy kobieta nie akceptuje swojego partnera lub związek przeżywa kryzys. Także w i harmonijnie przebiegającym związku dwojga ludzi u kobiety mogą wystąpić reakcje mimowolnych skurczów pochwy podczas stosunku. Przyczyna problemu tkwi wówczas w obawie przed możliwością niesprawdzenia się w kontaktach intymnych tak może być np. u młodych kobiet, które dopiero rozpoczynają życie seksualne. U starszych pacjentek źródłem może być długo niespełnione pragnienie posiadania potomstwa.

Objawy pochwicy

– strach przed odbywaniem stosunków seksualnych

– niechęć na samą myśl o akcie płciowym

– przy próbach wprowadzenia członka do pochwy następuje skurcz mięśni pochwy i miednicy

Leczenie pochwicy

Przyczyny pochwicy powstają na tle zaburzeń psychicznych, tak więc najważniejszą rolę w leczeniu choroby odgrywa psychoterapia. W niektórych przypadkach pomocna okazuje się już sama rozmowa lekarza z obojgiem partnerów i wyjaśnienie przyczyn niepożądanych reakcji organizmu. Psychoterapię uzupełniają specjalne ćwiczenia fizyczne.

Czy można coś zrobić samemu?

Przede wszystkim trzeba odpowiedzieć na pytanie, co może wywoływać wspomniane reakcje organizmu. Jeśli w związku dochodzi do sytuacji konfliktowych, to prawdopodobnie one są właściwą przyczyną problemów w życiu seksualnym. Otwarta rozmowa z partnerem pomoże wyeliminować przyczynę choroby.

Kiedy należy zgłosić się do lekarza?

Przede wszystkim wtedy, gdy istnieje podejrzenie, że przyczyną pochwicy są nieprawidłowości w budowie anatomicznej narządów rodnych. Zgłaszając się do lekarza oboje partnerzy muszą być naprawdę przekonani, że chcą wspólnie rozwiązać problem.

Jak postąpi lekarz?

Najpierw spróbuje dowiedzieć się, co jest przyczyną choroby. Poprzez badanie ginekologiczne stwierdzi, czy źródłem nie są pewne nieprawidłowości w budowie anatomicznej narządów płciowych kobiety. Jeśli natomiast w grę wchodzą zaburzenia natury psychicznej, wówczas zaleci psychoterapię lub terapię zachowawczą.

Przebieg pochwicy

Pochwica może być spowodowana niedelikatnością partnera i bólem podczas stosunku. Prowadzi to stopniowo do rozwoju reakcji obronnych organizmu w postaci skurczu pochwy: mięśnie kurczą się przy próbie wprowadzenia członka do pochwy. Jednocześnie dochodzi do podrażnienia mięśni kręgosłupa – lordozy (nadmierne wygięcie kręgosłupa ku przodowi) i zaciśnięcia ud. Tego typu reakcja występuje przy każdej próbie odbycia stosunku. Pochwica może przerodzić się w stan reakcji chronicznych i utrzymywać się przez wiele lat.

Czy pochwica jest chorobą niebezpieczną?

Skurcze pochwy spowodowane pochwicą nie tylko sprawiają ogromny ból fizyczne. Skutki choroby są również niebezpieczne z zupełnie innych przyczyn. Stanowią mianowicie zagrożenie dla związku dwojga ludzi, gdyż wywołują poważne zahamowania psychiczne, które narastając mogą w końcu doprowadzić do rozpadu związku.

O co zapyta lekarz?

Stosunki partnerskie w związku: dotychczasowe doświadczenia z płcią przeciwną; okoliczności poznania obecnego partnera; zachowanie obojga w sytuacjach intymnych; warunki socjalne.

Okres dojrzewania: własne reakcje na fizyczne objawy dojrzewania; pierwsze kontakty intymne i doświadczenia seksualne; masturbację; petting; pierwszy stosunek.

Dzieciństwo: wychowanie seksualne; dziecięce doświadczenia z seksualnością; reakcje rodziców na zainteresowanie dziecka własnym ciałem, stosunek rodziców do seksualności człowieka, czułości i seksu; ich rozmowy z dziećmi na tematy intymne.